„Zrobione jest lepsze od doskonałego” - czy na pewno?

    Czy zdarzyło wam się kiedyś, że zostaliście nazwani perfekcjonistami? Albo inaczej...czy zostaliście oskarżeni o perfekcjonizm?

    Właśnie kilka dni temu usłyszałam, że jestem perfekcjonistką. Nie jestem pewna czy mój rozmówca chciał mnie pochwalić, czy ostrzec, aby go dobrze zrozumieć, postanowiłam zgłębić temat, jak to jest z tym owianym złą sławą w ostatnich latach perfekcjonizmem. Co to właściwie znaczy być perfekcjonista i czy to jest zła cecha.

    Rozpoczęłam od przepytania wujka Google. Według Wikipedii perfekcjonizm to „postawa człowieka, która stawia dokładność wykonywanych czynności na najwyższym miejscu”, Wikipedia potraktowała ten temat bardzo pobieżnie i dość łaskawie. Dalsze poszukiwania rozwinęły temat. Perfekcjonista dąży do osiągnięcia ekstremalnie wysokich standardów w celu uniknięcia krytyki. Nigdy nie czuje się wystarczająco dobry w tym, co robi. Popada w obsesje, że wszystko, co wykonuje, jest niewystarczające. Odbiera mu to radość z życia. Miarą jego sukcesu jest aprobata innych osób. Perfekcjonizm paradoksalnie powoduje, że robi niewiele, lub wcale a plan nadal pozostaje planem, tylko dlatego, że chce, aby było idealnie. Jest to pewnego rodzaju system obronny, który uruchamia się, gdy nie ma odwagi pokazać innym siebie i tego, co stworzył.

    Zdałam sobie sprawę, że mój rozmówca raczej nie to miał na myśli, mówiąc mi, że jestem perfekcjonistką, moja uparta natura nie odpuściła i przeszukując mniej uczęszczane zakamarki internetu (nie martwcie się, nie zeszłam do podziemia, wszystko było na legalu) ;) znalazłam coś interesującego.

Gdy wykonywane projekty sprawiają radość i motywują do trenowania swoich umiejętności mamy do czynienia ze zdrowym perfekcjonizmem inaczej zwanym profesjonalizmem. Profesjonalista myśli podniosę standard, zadbam o pewne obszar mojej pracy, poszerzę kompetencje. Nie zrobiłem tego dość dobrze, ale teraz nie ma czasu na poprawki, douczę się. Ulepsza prace przez trening, cały czas się rozwijając. Jest to zdrowe produktywne podejście do swojej pracy. Profesjonalista wie, że jesteśmy różni i nie musi podobać się wszystkim, to co robi.

    Kilka lat temu rozpoczęłam naukę programowania, teraz wiem, że byłam perfekcjonistką i to zaważyło na mojej porażce. Gdybym odpuściła i poprzeczkę postawiła trochę niżej, małymi krokami próbowałabym dojść do celu, byłabym teraz niezłym Java Developerem. Na szczęście, celnie wyciągam wnioski z potknięć i moja kariera dzięki temu obecnie nabiera rozpędu.

   Na zakończenie zdanie, które kiedyś powiedział mój mentor: "Nie chodzi o to, żeby tworzyć kod słabej jakości, najlepsze wyniki osiągają programiści, którzy wiedzą gdzie i kiedy potrzeba jakości, a kiedy nie."

A jak jest z wami, bliżej wam do perfekcjonisty czy profesjonalisty?

Mieliście kiedyś problem ze zbyt wysoko postawioną poprzeczką?